در جستجوی کودک فراموش شده کاوشی در خویشتنِ خویش

روان‌درمانگری کاری است که مستلزم درک و دریافت همدلانه احساسات طرف مقابل است. رابطه اولیه با مادر اساس درک عاطفی را تشکیل می‌دهد. مادر با درک احساسات کودک، دریافت احساسی را به او آموزش می‌دهند. اما در مواردی، مادر قادر به انجام این کار نیست و خود او برای درک هیجانات و احساساتش نیازمند کودکش می‌شود. این مسیر معکوس، در روان کودک اثرات جدی بر جای می‌گذارد.
کتاب «در جستجوی کودک فراموش‌شده» به تأثیر شرایطی می‌پردازد که در آن کودک مجبور است برای کمک به مادر، زودتر از موقع رشد کند و نیازهای خود را به فراموشی بسپارد. روند شکل‌گیری شخصیت چنین فردی به‌شدت تحت تأثیر این موضوع قرار می‌گیرد. فرد شکنندگی‌هایی پیدا می‌کند و در مواردی قدرت خود را برای تغییر اوضاع، بیش از آنچه درواقع هست، تخمین می‌زند. اما همین الگو می‌تواند او را به روان‌درمانگر شدن بکشاند. فرد دست به کار درمان روانی می‌زند تا آنچه را برای مادر خود انجام داده (یا موفق به انجام آن نشده) را برای دیگران هم انجام دهد.
آلیس میلر نویسنده مشهور سوییسی، که پویایی رابطه معکوس با مادر را در این کتاب مورد بحث قرار می‌دهد، با تحقیق بر روی آثار نویسندگان و هنرمندانی چون ویرجینیا وُلف، کافکا، هرمان هِسه، هنری مور و بسیاری دیگر، متوجه تأثیر اتفاقات ناگوار کودکی بر روی دسته‏نوشته‏هها و خلق آثار آنان شد. وی رابطه اثر روانهشناختی میان این دو را در این اثر به‌خوبی به نمایش گذاشته است.